Hij mag dan al niet de meest voor de hand liggende naam hebben, de man uit Bloomington heeft er toch al een meer dan aardig parcours opzitten: iets ouderen onder ons herinneren zich misschien de band Arson Garden, waar hij deel van uitmaakte. Meer recent was hij aan de slag met Iggy Pop en ook bij Great Willow leverde hij meer dan zomaar een bijdrage. Voor de volgers van deze kolommen, zal hij wellicht het best bekend zijn vanwege zijn samenwerkingen met de nog altijd schromelijk onderschatte I See Hawks in LA, de band die hier, voor de vijfde soloplaat van Combs in de persoon van frontman Paul Lacques, wederdiensten levert.

Die plaat is even verrassend als veelzijdig en een van de eerste dingen, die mij opvielen, was de bijzonder fijne productie. Die was in handen van John Would, bij velen onder u allicht bekend vanwege zijn werk met onder anderen Warren Zevon, Adam Levy, Graham Parker, Lucinda Williams en Fiona Apple. Op deze plaat is Would ook op gitaar, bas en toetsen te horen en als sidekick krijgt hij daarbij nog assistentie van drummer Matt Hergert en trompettist Joe Hellerstein, die de plaat zowat mag openen met een heerlijk Chet Baker- lijntje in “Ruleless Games”, waarmee meteen zo’n beetje de retro-sfeer gecrëeerd wordt, waar de hele plaat in baadt: de klankkleur van de stem van John Lennon is nooit ver weg, net zoals de aan de Beatles herinnerende songs: alles ligt vlot in het gehoor, en je krijgt zelfs een soort terugblik op wat een eeuwigheid geleden uit Laurel Canyon de wereld werd ingestuurd. Wie zich CSNY of The Mamas & the Papas herinnert, weet vast, hoezeer de vocale harmonieën die sound bepaalden en voor het vocale weerwerk werden zusje April Mann en Kelly Atkins opgetrommeld en die zorgen mee voor een onmiskenbare sixties-sfeer.

Naar eigen zeggen dook Combs in Covid-tijden de studio in met een hoofd dat barstte van de muzikale ideeën. Naar zijn zeggen kwamen de songs er letterlijk uitgegutst en dat is er ook aan te horen: hier is niet teveel aan geprutst en het is dat spontane dat van songs als “Strange Signs”,”Joy Is Allowed” of onze absolute favoriet “Untill this Old Wave Rolls By” zulke straffe songs maakt. In het begin is het een beetje wennen aan de stem van Combs, maar vanaf de vierde of vijfde luisterbeurt ben je helemaal mee: dit is avontuurlijke hedendaagse indie rock met bijzondere accenten -de combinatie trompet/dobro” in het wiegende “Cut and Run” is er een mooi voorbeeld van.

Als met al is dit een heel fraaie plaat van een man met een heel team van gelijkgestemden achter zich en naar mijn gevoel kan het niet lang meer duren voor ook in onze contreien ontdekt wordt wat bijvoorbeeld de muzieksamenstellers van “True Blood” al even weten; James Combs is een man om van dichtbij in de gaten te houden!

(Dani Heyvaert)